de versterking wordt verticaal aangebracht en meegesoldeerd waardoor eventuele druk op het glas wordt opgevangen en afgeleid

Bij dun glas wordt smaller tape gebruikt dan bij het dikkere; voor (zeer) kleine glasdelen wordt dun folie gebruikt, voor grote iets dikker. Hoe dunner de folie, hoe makkelijker het de vorm van het glasdeeltje volgt. Maar het is ook kwetsbaar bij het aanbrengen. Hier baart oefening kunst.
Helder en licht gekleurd (doorzichtig) glas wordt voorzien van folie met een zwarte plakzijde. Van de gewone tape zou de koperkleur door het glas heen zichtbaar kunnen zijn en zo een onbedoelde werking krijgen. De zwarte binnenkant daarentegen wordt één geheel met de tinlijnen.

Door alle noodzakelijke bewerkingen rijgen de uren van staan en langer staan zich aaneen. Onwillekeurig sta je niet altijd in een ergonomisch verantwoorde houding. Het is heerlijk even lekker door te werken als de flow er is. Geldt niet alleen voor het solderen. Snijden, slijpen, foliewikkelen, als het voorspoedig  gaat, is stoppen moeilijk. Je wil doorgaan en doorgaan. Ik heb het beperkt tot 3 á 4 dagdelen per week,  4 maanden lang. Voor  de afwisseling werk ik ook dagdelen elders, in een heel andere discipline. En voor de conditie: 's morgens vroeg, 2 x per week, 5 kwartier 'nordic walken'. In april een weekje vakantie genomen, in juni een paar dagen fietsvakantie. Nothing but quality-time! 
Tussen twee haken: 4 dagdelen glasbewerken à 4 u. per week, 16 weken lang = 16 x 16  = 256 uur. Ik ben er nog niet, het gaat wel naar de 300 uur. Wat mag een ambachtsman verdienen? 40 euro per uur? Da's 12.000 euro. Mmmmm, ik klaag niet, maar dat stond lang niet op de offerte. Dit is het niet zo droevig lot van de handwerksman. Onbetaalbaar immers om zo'n mooie klus te mogen uitvoeren.
Uitdagend ook: bij dit grote formaat moeten technische problemen opgelost worden die bij klein tiffanywerk geen rol spelen, zoals de noodzaak tot versterking, en het keren om de tweede zijde te kunnen solderen. Daarover later meer!

Een drieëenheid dus van tin en bout en uitvoerder. Maar dan is er nog het glas. Drie mm dik materiaal dat makkelijk kan breken en dat niet tegen hitte kan. Wat een uitdaging om dat te bewerken bij een temperatuur van 350° C. Een wonder dat al die tinlijnen verschijnen zonder een barst te veroorzaken. Het is wel zaak de soldeerbout te blijven bewegen, niet talmen op één plek... en zeker waar 'gesmokkeld' is met tinlijnen dwars over het glas, omdat de ontwerper in zijn tekening scheidslijnen aanbracht in dezelfde glassoort. Juist daar lijkt de kans op barsten het grootst: de bout beweegt immers niet langs de rand, maar dwars over het glas. Ook hier zoekt de bewerker de grenzen op van wat het materiaal kan hebben. Ervaring doet hem het glas 'lezen' en zo weet hij hoe ver hij gaan kan... op hoop van zegen, want het onverwachte komt nu eenmaal onverwacht. 
Verbazing resteert  over het onbewogen blijven van het glas ondanks de blootstelling aan zulke hoge temperaturen. Een zucht van verlichting ontsnapt aan GlassJohs als al die kwetsbare stroken van het rood-witte zeil na het solderen ongeschonden zijn. Maar ja... dit was pas de eerste zijde.